Over and out.

Daar lig ik dan, in mijn eigen Nederlands bedje, wetend dat ik nog een laatste verslag moet schrijven maar ergens zie ik daar tegenop, want dat betekend dat het af is en klaar is. En van de andere kant heb ik nog ZOOOOVEEEEEL te vertellen.

Maar vooruit, dit is hem dan, het aller aller laatste verslag van mijn reis.
Met de aller aller laatste maanden in zich.. PFOEI

Gelukkig kon ik in mijn kamer snel verplaatsen naar een bodembed zodat mevrouw Elizabetha (de italiaanse zeur) geen last meer had van mijn gedraai. (ZONDER GEIN WAT EEN MUTS WAS DAT, het raam mocht nooit van haar open, ookal waren de andere 5 dames in de kamer zowat aan het stikken van de hitte. PLUS ze heeft me op een gegeven moment wakkerGEKNEPEN omdat ze dacht dat ik degene was die snurkte.. wat dus niet zo bleek te zijn WAT DENKT ZIJ?!)
Ik ben verhuisd naar een bed naast haar en mijn bovenbuurvrouw bleek de beste bovenbuurvrouw ooit te zijn!
Ik stelde me vrolijk voor en meteen raakten we in gesprek, Lilly was haar naam en vanaf dat gesprek hebben we vrijwel iedere dag samen rondgehangen. Ze bleek samen te reizen met een jongen die ook in ons huis woonde genaamd Tom en die werkte in een kroeg (wat ook een hostel was) om de hoek.

Met mijn werk ging het ondertussen minder soepel (GOH ALWEER? ja alweer ja, je zou toch bijna denken dat het aan mij ligt) de korte versie van het verhaal is: dat ik op een donderdagochtend ging werken in een speelgoedwinkeltje in een winkelcentrum.. alleen. Rond half 10 kwamen een meneer en mevrouw op me af en stelden zich voor als advocaat en vrouw die voor het bedrijf werkte die een aantal van ons speelgoed produceert. Ze klaagden mijn baas aan voor het vervalsen van speelgoed en hadden een dwangbevel dat ze de helft van mijn winkel in moesten nemen. Dus ik heb maar meegewerkt en ze zelfs nog geholpen de spullen naar de auto te brengen.
Ik mocht er niet met collega's of mijn baas over spreken, lastige zaak want mijn baas zou er hoe dan ook binnen no-time achter komen omdat ik om 3 uur vervangen werd door een andere collega. (het is toch lastig om een halflege winkel te verhullen)
Meneer belde me op en begon tegen me te schreeuwen dat het oplichters waren en dat het mijn fout was, helemaal toen hij hoorde dat de laptop ook in was genomen.
Ik heb meteen ontslag genomen en heb geëist dat ik wel betaald zou krijgen voor de afgelopen 2 weken.
Dit is niet gebeurt, ik naar de politie gegaan en zij bevestigden dat alle documenten die ik van de advocaat had gehad legaal bleken.
Ze adviseerden mij naar FairWork Australia te stappen en contact te breken met mijn baas, zo gezegd, zo gedaan.
En nu ben ik dat dus zo aan het regelen en nog hopen dat ik het geld ooit zie, dat zou zeer gewaardeerd worden!

Ook heb ik nog met Laura The Great Ocean road gedaan, WAJOOO mooi mooi mooi, zoveel te zien daar, niet normaal! En ook met Laura en Chris naar Philip Island geweest om de kleine pinguïns te ontmoeten, ik kan er niks aan doen maar wat heb ik een zwak voor die beesten! Helemaal toen we een paar babytjes zagen, smelt smelt smelt!

Ondertussen had Lilly besloten dat ik mijn verdriet over mijn werk maar weg moest drinken en daar had ik vrede mee. Ze nam me mee naar de Vic waar ik haar vrienden heb leren kennen, WAT EEN LEUKE GROEP MENSEN! MWOOOH!
Ook die heb ik zowat iedere dag gezien, even een snelle voorstelronde: Tom: de man met de staart.. hij had niet echt een staart maar Lilly vond het nodig om iedere dag zijn pony te vlechten.. Alan: de hilarische Ier, Joe: de lieve jongen , Sarsha: huilende zatlel en Ana: de duitse zonder blad voor de mond en dan nog Lara: mijn medebarhangvrouw.

Op een avond besloot Tom zijn tattoos te laten zien, op zijn vingers stond: Pleaser & Teaser.
Ik met mijn schele hoofd zag dat er niet in en zei: "What the hell does that say? Pijaeeeser?" Waarop Lara meteen krom lag XD.
Even later trok Tom zijn broek naar beneden om zijn tattoo op zijn kuit te showen waar een groen beest onder vandaan kwam, dus ik keek en zei: "wow is that a pokemon?" Nou toen lag de rest van de kroeg ook plat.
Ik heb binnen 5 seconden al zijn tattoos naar de filistijnen geholpen.. het bleek een draak te zijn.. auw.

Ook hebben we een aantal meidenavonden bij Sarsha gehad, zij was de enige Australische uit de groep en kookte graag voor ons. Waar wij ook heel gelukkig mee waren want dan kregen we nog eens wat anders dan noodles.

Met Alan heb ik me ook zeer goed vermaakt, hij was mijn poolmaatje geworden en daagde me iedere keer uit, maar meneer verloor iedere keer en zo had ik mijn gratis drankvoorziening. HOPPAAAA prima zaak!

EN TOEN, 6 december ben ik met Lauren naar MUSE gegaan, in the Rod Laver Arena, NUOUUUUUU WWWWAAAAUUWWWW, dit is toch echt wel een van de betere dingen die ik heb gezien.. echt flabbergasted!
Dit was tegelijkertijd ook de laatste keer dat ik Lauren zou zien en wat heb ik veel aan haar te danken!

Ook heb ik Melissa en de kinderen nog gezien (de mensen waarbij ik au pair ben geweest). Ik denk dat ik het eigenlijk voor mezelf al ergens had afgesloten maar dit was wel eerlijker voor de kids, dat zij ook afscheid konden nemen. Ze vlogen me meteen om de hals en daarna wilden ze perse tikkertje spelen, dus na een uur lag ik kapot op de grond haha, HOE HEB IK DAT 5 MAANDEN VOLGEHOUDEN?!

Toen kwam afscheid nemen steeds dichterbij.. ik heb de afgelopen maanden echt de tijd van mijn leven gehad en echt genoten van de mensen om me heen en de ciders natuurlijk :).
Uiteindelijk hebben Lilly en ik ook 3x ons laatste drankje gedaan, het begon zondag, we zouden los gaan omdat zij de volgende dag moest werken. Maandag besloot ze toch nog maar even mee te gaan en dinsdag was dan de dag dat ik zou gaan. Waarop we besloten dat we toch nog ECHT een ALLER laatste cider moesten drinken.
En man wat is afscheid nemen dan lastig zeg..
Maar het is ons gelukt! Ik weet vrijwel zeker dat ik haar sowieso nog ga zien en dat maakt het al makkelijker, ookal is het over 1 of 2 jaar.
En ik hoop echt van harte dat ik de rest ook nog een keer tegen het lijf mag lopen.

Die dinsdagavond ging ik naar mijn familie, waar ik s avonds al afscheid had moeten nemen van Chris en om 5 uur s ochtends reden ik en Laura naar het vliegveld. Raarrrrrr.
Daar ging dan mijn vlucht naar Sydney, natuurlijk eenmaal daar hartstikke verdwaalt terwijl ik op zoek was naar mijn hostel. Na een uur rondlopen met mijn zware backpack gaf ik op en ben ik in het gras gaan zitten EN TOEN zag ik aan de overkant van de snelweg de naam van mijn hostel.. GOED ZO RENSKEEEE (het bleek uiteindelijk maar 10 minuten lopen te zijn vanaf het begin).
Ik heb eigenlijk in Sydney 2 dagen uit mijn neus gegeten en ik had eigenlijk dat hostel geboekt omdat we uitzicht hadden over de haven en het operahuis.. mooi niet dus want er stond 2 volle dagen een gigantische cruiseschip voor -_-'.
In Sydney besefte ik pas dat ik echt naar huis ging en dat was stiekem best wel eng, want je weet niet waar je in terug komt, of mensen je wel echt hebben gemist, welke vrienden je nog over hebt, of er veel verandert is enzovoort.

Toen begon mijn reis naar huis en ik had er vrede mee, het ging allemaal vrij snel al zat ik weer naast rochelende, kuchende, slurpende aziaten. HOEZO snappen hun niet dat het echt fijner is voor hun omgeving als ze met hun mond dicht kanen?!

Nog even een stop-over in Singapore gehad van 2,5 uur en toen naar Amsterdam.
Janske Bram en Ro zouden me ophalen en toen ik de bagage op had gehaald en naar buiten liep heb ik 10 minuten in redelijke paniek rondgelopen en kon hen niet vinden… en natuurlijk kon ik ze niet bellen met mijn australische telefoon..
EN TOEN voelde ik gelukkig een tik op mijn rug van Janske, stiekem heb ik een traantje gelaten van opluchting en blijdschap om hen weer te zien, daarna een vreselijke slechte kop chai latte gehad en was het tijd om aan te rijden.

En het gekke is dan dat het net voelt alsof je 2 weken op vakantie bent geweest, alsof het hele afgelopen jaar niet is gebeurt.
'S avonds bleef ik bij Ro en kwam meteen de vriendengroep op de proppen wat ontzettend gezellig was, al was lopen naar huis vanuit de stad wel ECHT super lastig haha.

Ook is ons plan gelukt om mama en papa te verassen, Jans en Bram hadden me in een doos voor de deur gepleurd en papa deed open en natuurlijk snapte hij er heeeelemaal niks van en haalde ons mam er bij. Uiteindelijk zag hij mijn benen onder de doos uitsteken en haalde de doos op en begon te lachen, ons mam daarentegen snapte er niks van en moest een traantje laten.
Ontzettend fijn ook om hen te zien!

En daar zit ik dan, in huis, met het vooruitzicht dat ik toch ECHT de komende tijd niet van bed hoef te veranderen en geen afscheid meer hoef te nemen van de mensen die ik ontmoet.
Het is zo ontzettend dubbel, want ik mis mijn leven daar en van de andere kant ben ik blij dat ik mijn leven hier terug heb.
Ik heb heel lang gezegd dat ik nooit meer terug zou gaan naar Australië of in ieder geval niet zo lang en nu ik hier ben denk ik daar heel anders over, want hoe moeilijk het ook ging, ik heb het hem gewoon geflikt in mijn eentje.

Ik heb er ontzettend veel van geleerd, ontzettend veel meegemaakt en vreemd genoeg komen die verhalen die in mijn hoofd zitten er nog niet uit in woorden…

Nu moet ik alles op een rijtje krijgen, gelukkig heb ik al mijn lieve vrienden hier nog! En nu moet ik me beseffen dat ik hier blijf voor de komende jaren, een baan zoeken, voorbereiden op mijn volgende studie, denken over waar ik wil gaan wonen etc.

En dat komt ook allemaal wel, ik hoop alleen dat het snel komt!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het volgen van mijn verhalen en voor het steunen en het meelachen!

En wie weet komt er ooit nog een vervolg ;)

Renske uit.